Hoe de wind al spelenderwijs een gedicht beklinkt.
Terwijl de sneeuw hoog stapelt,
en de kou het leven doorklieft,
voelt een ieder zich ongewapend,
met uitzondering van hij die grieft.
Waar de winter het seizoen van ongemakken is,
en menig mens zich er voor verschuild,
is hij die open staat voor deernis,
degene die pijn openlijk behuild.
Waar de wind haar verscheurende klanken doet horen,
en de vogel haar heil zoekt in boom,
waar de reiziger winterslaap komt verstoren,
en hij zijn ruste zoekt, verzonken in droom.
Daar in het bos.
Waar de wijsheid verstomd.
Daar in het bos,
daar voelt hij zich loom.
Vogels zingen,
tonen reeds de start van voorjaar,
witte dingen.
Het is in zicht,
maar winter,
is nog niet klaar.
en de kou het leven doorklieft,
voelt een ieder zich ongewapend,
met uitzondering van hij die grieft.
Waar de winter het seizoen van ongemakken is,
en menig mens zich er voor verschuild,
is hij die open staat voor deernis,
degene die pijn openlijk behuild.
Waar de wind haar verscheurende klanken doet horen,
en de vogel haar heil zoekt in boom,
waar de reiziger winterslaap komt verstoren,
en hij zijn ruste zoekt, verzonken in droom.
Daar in het bos.
Waar de wijsheid verstomd.
Daar in het bos,
daar voelt hij zich loom.
Vogels zingen,
tonen reeds de start van voorjaar,
witte dingen.
Het is in zicht,
maar winter,
is nog niet klaar.
Reacties op dit gedicht
| Pascal Janssen: | Dinsdag, januari 05, 2016 21:04 |
| Elk seizoen heeft wel iets en de winter vind ik zelf wel knus en fijn. Greetzzz Pasje |
|
| Artifex: | Dinsdag, januari 05, 2016 20:54 |
| Sfeervolle binnenkomer. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Frank Zuiderhuis | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 05 januari 2016 | ||
| Thema's: | ||