Verberg mijn ware gelaat 17-01-16


Verberg mijn ware gelaat,
diegene die ik nog meer haat
dan alle anderen die er zijn.
Het is onzeker, mensenschuw, het doet zo'n pijn

te beseffen wat een leeg omhulsel ik zonder hen ben.
Iemand die ik helemaal niet ken.
En die ik ook niet in mijn buurt wil laten komen
ooit mezelf te zijn, daar kan ik enkel van dromen.

Want hoe kan dit ooit worden in werkelijkheid?
Ben mezelf al mijn hele leven kwijt.
Versplinterd, in zoveel verschillende delen,
die nooit meer een worden, ook niet als de wonden ooit helen.

Verloren is het dat ik loop in mijn leven,
naar eenheid trachten we te streven.
Het kost zoveel moeite en energie,
en nog steeds lukt het ons niet.

Aanvaarden dat het niet veranderen zal,
is moeilijk, zit gevangen in een val.
Die hij jaren geleden heeft opgezet
zo te moeten leven is helemaal geen pret.

Laat me los, laat me gaan
maar waar ik in vrede met mezelf kan bestaan,
over mijn wang rolt een stille traan,
hoe lang kan ik dit nog aan?

Te groot is de chaos in mijn hoofd,
van alle rust altijd al beroofd.
Laat niemand ooit weten
wat ik moet vergeten.

Het masker begint barsten te krijgen,
heb moeite alle 'leugens' aan elkaar te rijgen.
Tot ze een geheel vormen dat mijn leven is,
een dezer dagen loopt het fataal mis.

Dan zal iemand komen achter het geheim,
dat voor altijd het mijne moet zijn.
De wereld mag niet beseffen wat een monsters er rondhangen,
anders zal de algehele hoop zich snel verhangen.

Laat ze de gruwel niet kennen door mijn verhaal,
ga met deze waarheid aan de haal.
Voor er medelijden of zo wordt getoond,
hij zit goed verborgen in mijn verbrijzelde hart, waar hij al jaren woont.

Ik heb nooit anders dan dit geweten,
ben opgegroeid in een oord, de hel geheten.
Voor mij is het niet verschrikkelijk om te dragen,
hiervoor besta ik uit al deze verschillende lagen.

Makkelijk maken ze mijn leven nu ook weer niet
maar door hen is het dragelijk, de pijn en het verdriet.
Laat me de enige zijn geweest, die dit heeft moeten doorstaan,
anders heb ik pas echt een reden om door het lint te gaan.

Voel me nu al zo vaak verantwoordelijk, vind dat ik soms zou moeten spreken,
over het monster dat hij is gebleken.
Om anderen hetzelfde lot te besparen als dit even kon,
het is vaak een duistere wolk voor de zon.

Maar hoe zou ik dit kunnen doen
er zijn geen bewijzen van toen.
Zou mezelf zetten voor schut
en beland dan zeker in een hele diepe put.

Toch zou ik het doen als er was een mogelijkheid
maar weet er te weinig van, tot mijn spijt.
Dus strompel ik maar verder elke dag hopen
dat ik morgen met een rechte rug kan lopen.

Omdat ik vind dat ik het recht heb om te bestaan,
tot dan is het met vallen en opstaan.
Dat ik me worstel door de dagen,
de ene wat makkelijker dan de andere om te dragen.

N&H