Je kwam en je ging
Bij onze ontmoeting
op die dag
was het alsof je me
me omver blies
Het was in die
donkerste periode
dat jij mijn leed en pijn
wilde begraven
Naast jou zou ik dus
in slaap willen vallen
Met je wakker worden
jouw gezicht in de ochtendzon
Bracht je naar het station
gaf op je voorhoofd een kus
keek hoe je instapte
en naar me zwaaide
En zoals je was gekomen
was jij ineens weer verdwenen
Dus vanaf nu zal ik
mijn hart weer verbergen
Reacties op dit gedicht
| Pascal Janssen: | Zondag, januari 24, 2016 21:33 |
| Je hart verbergen lijkt me niet nodig, beschermen kna wel goed zijn. Greetzzz Pasje |
|
| ILse Bruintjes: | Zondag, januari 24, 2016 16:57 |
| mooi nooit uit het oog nooit uit het hart |
|
| John Kroos: | Zondag, januari 24, 2016 15:35 |
| Leed en pijn begraven. En af en toe weer opgraven, omdat je niets echt kan verbergen. Zo ook je hart niet.. Graag gelezen en hartelijke groet, John |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, januari 24, 2016 15:11 |
| ja mooi geschreven | |
| teun hoek: | Zondag, januari 24, 2016 12:44 |
| of juist open stellen voor het nieuwe. h. gr. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: Mamke | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 24 januari 2016 | ||
| Thema's: | ||