Tot zij brak
tot zij brak
ik las
de gedachten
in haar ogen
sluimerende
klachten in een
mild gedogen
de kleine trek
die dieper werd
in haar gezicht
een schaduw
vaak weggewuifd
door zon en licht
maar zorgen
drukten met
steeds meer gewicht
tot zij brak
haar spullen pakte
en mij de sleutel gaf
woorden konden
de stilte niet meer helen
die wij al jaren deelden
wil melker
29/01/2016
Reacties op dit gedicht
| wervelende regenboog: | Vrijdag, januari 29, 2016 16:07 |
| op een gegeven moment wordt het teveel... goed verwoord Wil liefs wr |
|
| Mamke: | Vrijdag, januari 29, 2016 11:29 |
| Herkenbaar... Het stilzwijgende uit elkaar groeien, en het niet kunnen keren... | |
| Nayeli: | Vrijdag, januari 29, 2016 11:00 |
| ik val in herhaling steeds weer, maar jou lezen is altijd weer genieten | |
| Avr: | Vrijdag, januari 29, 2016 10:57 |
| Mooi verwoord, zeer herkenbaar vooral de laatste strofe! mvg Avr | |
| Anneke Bakker: | Vrijdag, januari 29, 2016 09:06 |
| Verstilde liefde loslaten is ook een vorm van liefde maar zeker ook van pijn Wil. Ontroerend gedicht om te lezen. Hartelijke groet. Anneke |
|
| windwhisper: | Vrijdag, januari 29, 2016 08:17 |
| heel bijzonder geschreven, de pijn van een scheiding |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 29 januari 2016 | ||
| Thema's: | ||