zorgen om R.
De haat,
voor het eigen gelaat.
De angst,
dat het mij verraadt.
De ogen,
het lichaam die niet
van mij lijken te zijn.
Zullen ze het nog eens pogen?
Groot is het verdriet,
immens de pijn.
Zo anders,
dan al die jaren geleden.
Intussen zoveel geleerd,
toch nog steeds vechten in het heden
elke dag hopen dat het tij keert.
Hopend,
dat ik hem nu helpen kan
probeer een steun te zijn.
Ik snap er alles van,
zijn enorme pijn.
Meelevend,
met hoe hij zich voelen moet
trachtend iets voor hem te vinden.
Wat, dat weet ik niet goed,
daar kan ik geen doekjes om winden.
Huilend,
in zijn plaats, rolt er een traan.
Over het gelaat dat ik haat.
Laat hem nog lang aan mijn zijde staan,
laat hem niet overgaan, tot een wanhoopsdaad.
Tijd,
die tracht ik hem te geven,
zoveel als ik kan, alles wil ik doen.
Want hij hielp me immers met het overleven,
van die helse tijd toen.
H.
Reacties op dit gedicht
| Pascal Janssen: | Woensdag, februari 03, 2016 21:43 |
| Brok in mijn keel ervan... heftig schrijven, alweer. Je bent supersterk! Take care... Greetzzz Pasje |
|
| windwhisper: | Woensdag, februari 03, 2016 17:52 |
| moed houden, als de tijd rijp is, help je hem | |
| Aquarel: | Woensdag, februari 03, 2016 13:20 |
| Raak geschreven. Jij bent er toen uitgekomen, wellicht is dat voor hem ook weggelegd. Houd moed, mooi zoals je hem steunt. Liefs, Aquarel |
|
| wervelende regenboog: | Woensdag, februari 03, 2016 11:43 |
| help hem waar je kan... goed verwoord |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jdedenker | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 03 februari 2016 | ||
| Thema's: | ||