mijn muze
slechts in de stilte
kan ik jou ontmoeten
jij leidt mij met moed
naar jouw woorden toe
het ritme, de tonen
leg jij mij op lippen
kijkt met geduld
naar de zin die ontstaat
ontglijdt jouw gelaat mij
in schemerend verdwijnen
ik mij twijfelend vraag
wie jij toebehoort
kan ik enkel knikken
in wetend begrijpen
jou steeds altijd voelen
en dat jij bestaat
sunset 03-02-2016
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, februari 03, 2016 22:35 |
Pascal Janssen, Ook jij bedankt voor je lezen en reageren. Genegen groet en een rustige woensdagavond, |
|
| sunset: | Woensdag, februari 03, 2016 22:33 |
Mamke, Aquarel, windwhisper en Anneke Baker, Dank jullie wel voor jullie lezen en reageren en geniet van een heel vredige woensdagavond. Warme groetende genegenheid, |
|
| Pascal Janssen: | Woensdag, februari 03, 2016 21:55 |
| Heel mooi. Greetzzz Pasje |
|
| Anneke Bakker: | Woensdag, februari 03, 2016 17:57 |
| Mooie poëzie lees ik hier Sunset, daar heb je een muze voor nodig zoals je die hier beschrijft. Fijne avond gewenst . Anneke |
|
| windwhisper: | Woensdag, februari 03, 2016 16:22 |
| juist omdat ik je zo graag lees | |
| Aquarel: | Woensdag, februari 03, 2016 14:43 |
| Mooi hoor. Liefs, Aquarel |
|
| Mamke: | Woensdag, februari 03, 2016 14:43 |
| Prachtig! En fijn om zo'n muze te hebben... | |
