Starend uit het raam,
neerkijkend op het leven.
Hoe vaak heb ik zo al niet gestaan?
Door mijn demonen omgeven.
Als een buitenstaander neerkijkend,
op hoe het leven zijn gang gaat.
Vechtend, bijna bezwijkend,
het gevoel diegene te zijn die overal buiten staat.
De hoop weer maar eens verdwenen,
de focus moet worden herlegt.
De avond doorgebracht met wenen,
oude wonden die moeten worden gehecht.
Overleven is weer eens prioriteit,
kunnen zo niet blijven doorgaan.
Niet meer voor langere tijd,
moeten bij onszelf stilstaan.
Even niet denken,
aan alles wat moet gebeuren.
Onszelf aandacht schenken,
trachten ons leven een beetje in te kleuren.
Even toegeven aan het verdriet en de pijn,
die niet langer verstoppen maar er door gaan.
Toch niet als we hier nog een tijd willen zijn,
als we nog even in dit leven willen staan.
Dan zullen we ruimte moeten maken,
om te leren dat we recht hebben om te bestaan.
Zo kunnen we de levenslust laten stoppen met staken,
misschien kunnen we dan het leven beter aan.
Ik weet dat we het overleven,
volledig beu en moe zijn.
Maar laat het ons nog een kans geven,
om eindelijk te leren leven met de pijn.
Weet ook al voelt het niet zo; we zijn het waard,
maakt niet uit wat ze altijd hebben gezegd.
Dit kunnen veranderen is waar het allemaal om gaat,
dat is het ware doel van ons gevecht.
X&N