De herinnering,
Gegrift in mijn geheugen.
Je woorden,
Staken dieper dan een mes.

Je ogen,
Weerspiegelde jouw verhaal.
Je tranen,
Spraken boekdelen.

De woorden die je me zei,
Hebben me geraakt,
Tot in het diepste van mijn ziel.
Je bent niet meer van mij..

Ik ben je kwijt,
Ik heb je verloren.
Mijn grootste angst,
Is werkelijkheid geworden.

Mijn meissie,
Mijn alles, mijn kanjer, mijn trots.
Niets van dat alles mag ik jou nog noemen.
Je bent weg, ver weg van mij.

Op facebook bekijk ik je fotos,
Onze portretten, met brede glimlachen.
Op whatsapp lees ik je status,
En wacht vol spanning wanneer hij veranderd..

10.000 x heb ik je willen berichten,
Gewoon een klein berichtje,
Om te zeggen dat ik je mis.
Maar ik doe het niet.. Jij vind het beter zo.

Jij vind het beter om zonder mij te zijn.
Het doet me zo ontzettend veel pijn.
Mijn hart, is gebroken,
Nee, eigenlijk klopt het niet meer…

Geen hart meer in mijn lichaam,
Een zombie, zo voel ik me.
Veel slaap, maar kleine beetjes.
Geen honger, geen dorst..
Maar heel veel tranen.
Alles lijkt gebroken,
Al mijn botten en vitale organen.

Hoe moet ik nu verder.
Verder zonder jou..
Mijn grote liefde…
Nog nooit was er iemand waarvan ik zoveel hou.
Nu is dit alles voorbij…
En het ligt grotendeels aan mij
Ik zie het nu voor me..
Mijn fouten, mijn onvolmaaktheden.
Te laat er achter gekomen..

Levenloos lig ik in bed,
Soms een stuiptrekking van het huilen.
Of janken beter gezegd..
Ik wil me hier voorgoed verschuilen..

Als jij mij niet meer wil als jouw vriendin
Want moet ik dan nog..
Wat heeft het dan nog voor zin..

Ik blijf hopen keer op keer,
Op een berichtje, een belletje een spontaan bezoekje..
Ik blijf hopen keer op keer,
Dat je je beslissing terugdraait.

In mijn beleving hoor ik bij jou…
Zolang ik daarin geloof
Zal ik blijven wachten…
Wachten op jou!
Omdat ik domweg zielsveel van je hou…