Verbijsterend
Verbijsterend
Mijn opa zei nooit veel
Door afasie geteisterd
Infarcten en tia’s veel
Toch ben ik wat verbijsterd
Van zijn kamp wel gehoord
Als spoorwegman een doelwit
Ook al nam hij nooit het woord
De brieven vertellen ons dit
Kon door ziekte amper lopen
Tijdens hun bevrijding
Toch doorgegaan met hopen
Ondanks ellende en kastijding
Wat een leed droeg hij
Zonder erover te spreken
Nooit keerde dat tij
En hij wilde zich nooit wreken
Een timide en aardige man
Die slechts boos kon worden
Als kortsluiting in zijn hersenpan
Hem lieten struikelen als horden
Pasje 5-2-2016
Reacties op dit gedicht
| Solitair: | Zondag, februari 07, 2016 20:02 |
| Wat een mooi gedicht, hoe zacht en vergevend de mens kan zijn ondanks de wreedheden in de wereld. Sterkte gewenst voor de nabestaanden. Met groetje, |
|
| Mamke: | Vrijdag, februari 05, 2016 19:10 |
| Poeh heftig gedicht! Zijn rugzak moet behoorlijk zwaar zijn. Liefdevol en respectvol gedicht! | |
| Willem B. Tijssen: | Vrijdag, februari 05, 2016 18:27 |
| Echte helden zijn zij die in zwijgen met hun verleden verder gaan, zoals uw opa zo dapper heeft gedaan. | |
| Anneke Bakker: | Vrijdag, februari 05, 2016 16:40 |
| Rakendmooi heb je dit verhaal verwoord Pascal, indrukwekkend ook. Koester de brieven als herinnering aan je lieve opa. Warme groet van mij . Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Pascal Janssen | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 05 februari 2016 | ||
| Thema's: | ||