Ik lach om je woede, omdat iemand anders al zo vaak woedend was om niks
Ik lach om je frustraties, iemand anders heeft die paden al bewandelt
Ik ben niet bang, ik blijf rustig, op het lachen na, met een zweem van nostalgie.
Ik kus het weg, ik neem het bij jou niet serieus, eigenlijk accepteer ik het niet meer van niemand niet.

‘Oh, het is maar ongegronde frustratie. Het is eigenlijk niet echt.’
Harde woorden –zo lang ze niet echt schelden- vind ik eigenlijk heel aantrekkelijk doch eng.
Omdat ik de problemen die ermee gepaard gaan, al veel te lang van huis uit ken
Schelden is een ander verhaal, dat accepteer ik van niemand meer.

Net als vernederingen, kleineren en zeggen dat ik niets waard ben en nooit wat zal worden
Was het maar zo makkelijk, om die cirkel te doorbreken. Waarom voelt het zo vertrouwd en thuis bij jou? Als je begint te mopperen om niks…
Waarom vind ik het zo aantrekkelijk als je me kwaad aankijkt, ik neem het gelukkig niet serieus.

Ik lach er om, ik beleef er plezier aan… maar eigenlijk… is het alleen maar slecht.