Jaren van eenzaamheid
Ze zit alleen in de stad
ze wou eens tussen de mensen zijn
maar niemand komt op haar pad
dat doet haar heel veel pijn
Eenzaam is ze al vele jaren
ze heeft al die tijd niet meer gesproken
iedereen is naar haar aan het staren
haar hart is helemaal gebroken
Ze heeft teveel verdriet
wilde dat iemand naar haar toekwam
maar dat gebeurde niet
ze wilde dat iemand haar pijn overnam
Ze zit alleen in de stad
eenzaam op een bank
in jaren geen geluk meer gehad
uit haar mond nooit nog enige klank
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, februari 11, 2016 00:44 |
| Zo eenzaam, ik kan haar bijna voor me zien. Goed voelbaar geschreven Gedichtenlady. Liefs | |
| Pascal Janssen: | Woensdag, februari 10, 2016 18:59 |
| Triest schrijfsel is dit... Goeie tip van wr hieronder ;-) Greetzzz Pasje |
|
| wijnand.: | Woensdag, februari 10, 2016 18:50 |
| eenzaamheid is vreselijk je kunt het als een ziekte zien Graag gelezen. |
|
| wervelende regenboog: | Woensdag, februari 10, 2016 12:50 |
| als ze nu eens begint met naar iemand te glimlachen volgt er vanzelf reactie | |
| Willem B. Tijssen: | Woensdag, februari 10, 2016 09:37 |
| Alleen tussen de mensen is vaak extra confronterend; geen aansluiting vinden is dan pijnlijk en shockerend. | |
| teun hoek: | Woensdag, februari 10, 2016 09:33 |
| de klank van de eenzaamheid, die zo diep moet worden gedragen. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gedichtenlady |  
|
|
| Gecontroleerd door: gedichtenlady | ||
| Gepubliceerd op: 10 februari 2016 | ||
| Thema's: | ||