De stilte stapt van haar voetstuk
inertie danst op laatste benen
als voorzichtige ballerina
met hoog gespitste tenen
valt ze als regen, blijft eindeloos vallen
vergeet wegen van hedonisme
doordachte beweging als kloppen
van hout rust in oeverloos wachtende bomen
ze valt in zinloos geluk, nu bloemen verwelken
in vaal landschap wijzen kelken naar licht
is haar welkom vrijgevochten aan mijn deur zo dicht
bandeloos gezonden ademt ze versteende kleuren
vindt in kieren en hoeken, dwarrelt zonder stof
leegt tekens van versleten boeken en verglijdt
als zacht koelende nevels, laat de tijd losser dromen
verwonderd zijn haar slaperig verleidelijke wateren
en onontgonnen weerbarstige gronden
september: | Vrijdag, februari 12, 2016 16:42 |
Bedankt voor de fijne reacties. Ik ben er blij mee. Liefs |
|
Pascal Janssen: | Donderdag, februari 11, 2016 19:47 |
Diepzinnig dit, mooi. greetzzz Pasje |
|
Anneke Bakker: | Donderdag, februari 11, 2016 10:48 |
Wat stilte al niet doen kan met de mens, de mooiste plaats om te genieten. Heel mooi dit gedicht September. Zonnige groet stuur ik je. Anneke |
|
Pbouwknegt : | Donderdag, februari 11, 2016 10:15 |
Prachtig. Ben er stil van... | |
Auteur: september | ||
Gecontroleerd door: september | ||
Gepubliceerd op: 11 februari 2016 | ||
Thema's: |