Als aan zand genageld
(Voor Martine)
Terwijl ik hier sta zee
als aan zand genageld
trek ik dan naar jou
of neem jij me mee
nu de schelpen kraken
wij elkaar naderen
weet ik van vaste grond
onder mijn voeten
voel me intens rijk
waarom toch verder
willen kijken
achter me de plek
die zo meebepalend was
voor me het nog in damp
gehulde wat toekomt
wat geen mens kan maken
in me de zekerheid
van thuis zijn
door pure liefde
die nooit zal wijken
voor Katwijk
Reacties op dit gedicht
| Pascal Janssen: | Zondag, februari 14, 2016 22:39 |
| Mooi Cor! greetzzz Pasje |
|
| John Kroos: | Zondag, februari 14, 2016 16:01 |
| Mooi verwoord en graag gelezen. John |
|
| teun hoek: | Zondag, februari 14, 2016 14:30 |
| bloed dat kruipt in alle vaten. th | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, februari 14, 2016 14:26 |
| ja mooi | |
| wervelende regenboog: | Zondag, februari 14, 2016 13:18 |
| de zee heeft een grote impact op iedereen die hem aanschouwt mooie ode |
|
| verhavert: | Zondag, februari 14, 2016 10:34 |
| oh ja mijn zielsvoel de zee dank je lieve vriend xx |
|
| Anneke Bakker: | Zondag, februari 14, 2016 09:41 |
| Prachtig gedicht over de liefde voor de zee, hier zo mooi verwoordt Cor. Warme groet. Anneke |
|
| Mamke: | Zondag, februari 14, 2016 09:32 |
| Schitterend gedicht! En we hoeven niet meer te weten dan het nu! Laat je verrassen... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Cor van Vliet | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 februari 2016 | ||
| Thema's: | ||