de nacht en zij
voor dat je achter oogleden verdwijnt
je eigen ogen ooit hun licht verliezen
bloeit als liefste herinnering op: de nacht
waaronder jij met opgeheven hoofd gaat
wijl onder jouw voeten 't leven zich ontrolt
maar eerst knaag jij je voldaan aan haar
bijt jij je vast in dat wat niet te houden is:
teder strelende handen, hazenslaapjes
volrijpe vruchten van winterbomen
en ik bekijk ontroerd 't gelaat van jou
haar die ik niet eeuwig houden kan
de engel die slechts weet te lieven;
door mij heen de hele wereld en altijd
sunset 14-02-2016
Reacties op dit gedicht
| Pascal Janssen: | Zondag, februari 14, 2016 22:44 |
| Prachtig verwoord. Veel sterkte gewenst samen! Greetzzz Pasje |
|
| Stroejaro: | Zondag, februari 14, 2016 19:02 |
| Wederom prachtig! | |
| John Kroos: | Zondag, februari 14, 2016 15:58 |
| Prachtig gedicht, graag gelezen. Hartelijke groet, John |
|
| wervelende regenboog: | Zondag, februari 14, 2016 12:24 |
| liefde is voelbaar in jouw gedicht voor haar sterkte voor jullie beiden! h.gr. wr |
|
| Avr: | Zondag, februari 14, 2016 11:55 |
| Mooi gedicht! Vooral de laatste strofe! Sterkte voor deze , voor jullie, onzekere tijd! mvg Avr | |
| sunset: | Zondag, februari 14, 2016 09:47 |
| Anneke Bakker, Dank je wel voor je lezen en voelbaar warm reageren en geniet van een heel liefdevolle zondag. Lieve omarmende genegen knuf, |
|
| Anneke Bakker: | Zondag, februari 14, 2016 09:46 |
| Enkel stilte is hier op haar plaats, met diep respect gelezen. warme groet . Anneke |
|
| sunset: | Zondag, februari 14, 2016 09:46 |
| Mamke, Mooi hoe jij mijn verwoording hebt geïnterpreteerd en dank je voor het delen van jouw gedicht. Het door mij verwoorde is bedoeld voor en gericht aan mijn vrouw. Momenteel doorloopt zij onderzoeken die mij, terecht beangstigen. Vandaar dit, zo is het toch bedoeld en heeft zij het ook begrepen, Valentijngedicht voor haar. Nog een liefdevolle zondag en warme genegen groet, |
|
| Mamke: | Zondag, februari 14, 2016 09:28 |
| Wat een prachtig liefdevol gedicht. Doet me denken aan het afscheid van mijn moeder.... Je bent onrustig, ik vraag je, wil je even anders liggen gaan moet ik je even een andere houding geven Je leunt tegen me aan en je zegt nee, dit is fijn, laat mij hier maar even Een extra knuffel geef ik jou dat je hier kon blijven, is wat ik wou Maar een klein breekbaar vogeltje voel ik in mijn armen het is nog maar even dat ik jou kan verwarmen |
|
