Klankbord
Mijn klankbord is vervaagt met de wind.
Kan ik dit nog een keer aan?
Verkrampt van geestelijke pijn..
afgebrokkeld stuk voor stuk..
Ik moet leren om los te laten.
Liefst verdwijn ik, vervaag ik.
Zonder iemand pijn te doen, weg te zijn.
Opgeven heeft nog nooit zo aantrekkelijk geklonken.
Teneergeslagen, tranen, stilte.
Ik zou willen schreeuwen, schreeuwen tot ik geen stem meer heb.
ik zou willen slaan, slaan tot ik leeg bloedt.
Verzwakken tot de lichamelijke pijn erger wordt dan de geestelijke pijn.
Waarom kan ik niet alleen zijn?
ik houdt mij altijd vast aan dat klankbord.
Mijn klankborden gaan steeds weg.
Verwachtingen te groot, inzet te hoog.
Mij niets voelend, wie ben ik nog?
Ik geloof dat ik nooit geweten heb wie ik ben.
wat ik wil, wat mijn doel in dit leven is.
Waarom ben ik geboren?
Wat is het doel dat ik er ben?
Mijn rode lijn, mijn klankbord..
het is verdwenen en ik weet niet meer hoe verder.
Reacties op dit gedicht
| Abilio: | Zondag, februari 28, 2016 15:08 |
| zolang je alles van je af blijft schrijven vervaagt dat gevoel van willen verdwijnen op het moment dat je het het minst verwacht verschijnt er een lichtpuntje aan alles komt een eind ook aan je rot voelen sterkte! |
|
| Pascal Janssen: | Maandag, februari 15, 2016 20:41 |
| Lees je gedichten terug en je hebt je klankbord gevonden. Tussen de vragen door, geef je namelijk ook al heel wat antwoorden. Sterkte! Greetzzz Pasje |
|
| Aquarel: | Maandag, februari 15, 2016 20:29 |
| De wanhoop is voelbaar in dit gedicht. Het gemis is groot. Een leegte die je op jouw eigen wijze moet zien te vullen, zodat je je weer waardevol voelt. Eventueel met (professionele) hulp. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Animola_* | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 15 februari 2016 | ||
| Thema's: | ||