Pap
Ik gooi mijn lasso en trek,
Blijf trekken en trekken
Maar je vervoert geen centimeter.
Zie je niet dat ik kapot ga aan de zorg voor jou?
Ik kan het niet meer pap.
Je maakt je leven kapot.
Tranen glijden over mijn wangen,
mijn nek vol stressvlekken
Gefronsde wenkbrauwen van woede.
De rollen zijn omgedraaid,
Ik ben niet meer je dochter..
En jij niet meer mijn vader.
Mijn grens is bereikt.
Ik kan niet langer je hulpverlener zijn.
Of je moeder die je troep opruimt.
Jij bent volwassen.
Waarom voelt het alsof je dat niet bent.
Het voelt alsof ik voor je moet zorgen.
Ik zorg vanuit angst.
Angst voor wat er anders gebeurd.
Verwachtingen zijn al vervlogen,
Eisen zijn uitgesproken maar jij gooit ze weg.
Mijn tranen zijn eindeloos,
Mijn woede en vermoeidheid vragen teveel van me.
Jij betekend niet langer iets positiefs..
Ik vind het heel erg..
Maar ik associeer jou met mijn depressie.
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Woensdag, februari 17, 2016 11:20 |
| Wat erg voor je. Mantelzorg is niet altijd even vrijwillig. Zijn er instanties die de zorg die jou duidelijk te zwaar valt (gedeeltelijk) kunnen overnemen? Sterkte, liefs, Aquarel |
|
| Avr: | Dinsdag, februari 16, 2016 21:20 |
| Heftig, deze zorg voor je pa. Het mantelzorger zijn word soms zwaar onderschat. Sterkte! mvg Avr | |
| Pascal Janssen: | Dinsdag, februari 16, 2016 21:16 |
| Poeh, heftig joh! Sterkte! Greetzzz Pasje |
|
