Verstild
Het water slaapt.
Vredig en sereen kadert het haar grenzen.
Ze spiegelt hemelblauw in licht bewegen,
schittert en verdiept zich zonder reden,
met alleen een klein verdwarrelt licht geruis..
Het water zingt.
Zachtjes, wat alleen,
het zwijgen horen kan.
En wie, het echt nog wil..
Stil..
Krakend, onbedaarlijk, stil.
Zo vlijt de winter zich langs haar gezicht.
Met een laken van vernieuwing.
In vlagen van bezieling,
verliest de pracht zich in zichzelf.
Als vanzelf..
-
Het water slaapt.
En ik,
ik droom alleen maar,
met haar mee..
Reacties op dit gedicht
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, februari 21, 2016 18:51 |
| mooi mooi | |
| wervelende regenboog: | Zondag, februari 21, 2016 18:21 |
| fijntjes verwoord graag gelezen John |
|
| verhavert: | Zondag, februari 21, 2016 17:34 |
| de natuur zij schept gelukkige gedachten prachtige poezie John |
|
| Anneke Bakker: | Zondag, februari 21, 2016 15:28 |
| Met grote bewondering dit moois gelezen John, ik ben er door verstild geraakt. Fijne middag . Anneke |
|
| Avr: | Zondag, februari 21, 2016 15:06 |
| Met een laken van vernieuwing! Mooi verwoord, dit puur natuur gebeuren! mvg Avr | |
| Mamke: | Zondag, februari 21, 2016 14:50 |
| Wauw! Prachtig! | |
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: John Kroos | ||
| Gepubliceerd op: 21 februari 2016 | ||
| Thema's: | ||