Toen ik dat vergat
toen ik dat vergat
hoor mezelf sloffen
maar weet niet meer
waarvan en wanneer
ik ben vertrokken
voel warm hout
mijn vingers kennen
nog de nerven in
jaarringen gebouwd
zij volgen hun lijnen
ooit heb ik geweten
hoe alle soorten
toen hebben geheten
ik lach stil
zonder herinnering
mijn handen weten
hoe vroeger alles ging
ik mag niet pluizen
zeggen de tehuizen
maar mijn vingers
doen hun eigen ding
lang was ik opstandig
over het vele niet meer weten
pas toen ik dat vergat
wist ik dat ik alzheimer had
wil melker
08/03/2016
Reacties op dit gedicht
| metske: | Dinsdag, maart 08, 2016 21:56 |
| zeeeeeeeer mooi Wil | |
| Avr: | Dinsdag, maart 08, 2016 15:08 |
| Heftig, als het geheugen je helemaal in de steek laat. Sterkte! mvg Avr | |
| teun hoek: | Dinsdag, maart 08, 2016 11:50 |
| een diep ingrijpende ziekte in de gezinnen. th | |
| wervelende regenboog: | Dinsdag, maart 08, 2016 10:45 |
| ja het raakt om zo (het contact met) mensen te verliezen geniet van de zon Wil wr |
|
| ela: | Dinsdag, maart 08, 2016 09:29 |
| Dit kan het begin van het einde zijn, al zouden we dan geen prachtige gedichten van jou meer kunnen lezen. ela |
|
| Mamke: | Dinsdag, maart 08, 2016 09:22 |
| Wat een respectvol ontroerend droevig gedicht! | |
| Anneke Bakker: | Dinsdag, maart 08, 2016 09:12 |
| Met het ouder worden slaat de vergetelheid toe Wil, maar Alzheimer is wel heel heftig hoor. Maar vergeet niet dat je uit het goede hout gesneden bent als kunstenaar. Ik hoop dat dit gedicht fictief is ... Zonnige groet en mooie dag wens ik je toe. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 08 maart 2016 | ||
| Thema's: | ||