Essentie
Het scheurt.
Voorzichtig, langzaam,
tergend traag.
Langs de transen,
door het bouwwerk van mijn levensloop.
Dwars door stapels fouten,
verrotte houten fundamenten,
even vele pracht momenten,
craqueleert het tot het barst.
Het knarst,
het wringt,
het volgt de nukken van de wind.
Het brengt mij weder,
tot het teder schijnsel,
van een kind.
Onbevangen.
Nakend in zijn eigen onbewust plezier.
Voelbaar zoekend naar essentie,
naar perfectie,
reflecteert het als een blank papier.
Ik kijk.
Volg de eerst gelegde steen.
Zie de blijheid als voorheen.
Onbevangen.
Speels blijmoedig,
essentieel gevoelig.
Het is waar ik,
de eerste bloem,
terug vind..
-
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, maart 13, 2016 22:34 |
| De weg naar de diepte en naar het wezenlijke zelf. Wat een mooi gedicht John. Het raakte mijn gevoel bij het lezen. | |
| Anneke Bakker: | Zondag, maart 13, 2016 16:11 |
| Prachtige filosofie John, heb het graag en met bewondering gelezen. Fijne middag wens ik je. Anneke |
|
| teun hoek: | Zondag, maart 13, 2016 15:43 |
| schitterend , zo wel in woord als essentie. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: John Kroos | ||
| Gepubliceerd op: 13 maart 2016 | ||
| Thema's: | ||