Dag Winter ( Themagedicht)
We voelden winter niet
al was tijd uitgestrekt
zand en jij staat in zee
speels slaan handen op water
druppels parelen. zonlicht
in ogen, haren zomerblond
je bevrijde lach nam mee.
Toch kwam winter
dof en ellenlang
geen sprankje licht
alles brekende vorst
een rustende hand
strijkt in gedachten
de vermoeide ogen dicht
opdat dit niet zou bestaan
de koude niet zou zien
we altijd terug kunnen gaan
dwars door de nacht.
Winters licht in je ogen
zomerzon en zand
de zee die overwon
en jij, je straalt en lacht
Reacties op dit gedicht
| wervelende regenboog: | Woensdag, maart 16, 2016 17:01 |
| heel mooi! | |
| Johny Donovan: | Woensdag, maart 16, 2016 15:31 |
| zeer mooi geschreven | |
| september: | Dinsdag, maart 15, 2016 23:27 |
| Hartelijk dank voor de fijne reacties | |
| verdrietige schildpad: | Dinsdag, maart 15, 2016 16:49 |
| Mooi geschreven! Liefs | |
| Pbouwknegt : | Dinsdag, maart 15, 2016 08:59 |
| De doffe ellenlange winter En de uitbottende excuses van de lente. Vol melancholie. Triestig mooi |
|
| Stroejaro: | Dinsdag, maart 15, 2016 07:54 |
| Heel erg mooi! | |
| Hans Winter: | Dinsdag, maart 15, 2016 00:35 |
| de tijd die verstijft, alleen een aangereikte hand laat je geleid oog in ooit 't oog tot het verlangen komen naar eens die tijd die klein nochtans beklijft. hans |
|
| Connection: | Maandag, maart 14, 2016 23:23 |
| Rakend mooi bedicht Groeten, Roger |
|
Over dit gedicht
| Auteur: september |  
|
|
| Gecontroleerd door: september | ||
| Gepubliceerd op: 14 maart 2016 | ||
| Thema's: | ||