Beetje laat
Oostenwind speelt ijzingwekkend door het grijzende haar
Zij slaat haar sjaal stevig om haar hals duwt haar kraag omhoog
Het is gemeen koud alsof vadertje winter zich toch nog even wil tonen
Zijn laatste kille ademtocht omringt haar als zij wandelt met de hond
Het zijn de laatste loodjes de narcissen laten zich al strelen door het voorjaarslicht
Zij stopt haar sjaal nog even tegen de kou de hond dendert door het gerijpte gras
Het lentezonnetje kriebelt tussen de wolken
Reacties op dit gedicht
| wijnand.: | Dinsdag, maart 15, 2016 18:15 |
| laat het voorjaar maar komen | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, maart 15, 2016 12:21 |
| mooi met genoegen gelezen |
|
| teun hoek: | Dinsdag, maart 15, 2016 09:23 |
| maar de vogels fluiten hun lente zang. th | |
| Avr: | Dinsdag, maart 15, 2016 08:59 |
| Mooi verwoord, deze wandeling! mvg Avr | |
Over dit gedicht
| Auteur: libel | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 15 maart 2016 | ||
| Thema's: | ||