Zonlicht
De tijd reist door me heen
Ongemerkte lente
Opgenomen
Verzwolgen
Door de vaart der dingen
De reis door de tijd
Zal het leren
De pijn
Van te veel tederheid
Omheiningen neergehaald
Dus rest blakende naaktheid
Niets dan mij
Hoe toch zo ver
Over randen van afgronden
Bang voor het zonlicht
Voort over wegen
Laat me rennen
Dwars door de wind
Zo lange pijn
Laat ik jou
Ik laat je bloeden
Laat je sowieso
En schuld dood mij
Kwestie van tijd
Hoe toch?
Bang voor het zonlicht..
Ongemerkte lente
Opgenomen
Verzwolgen
Door de vaart der dingen
De reis door de tijd
Zal het leren
De pijn
Van te veel tederheid
Omheiningen neergehaald
Dus rest blakende naaktheid
Niets dan mij
Hoe toch zo ver
Over randen van afgronden
Bang voor het zonlicht
Voort over wegen
Laat me rennen
Dwars door de wind
Zo lange pijn
Laat ik jou
Ik laat je bloeden
Laat je sowieso
En schuld dood mij
Kwestie van tijd
Hoe toch?
Bang voor het zonlicht..
Reacties op dit gedicht
| Connection: | Zaterdag, april 02, 2016 03:41 |
| Knap bedicht waardeer ik zeer Beste Groeten, Roger |
|
| september: | Woensdag, maart 30, 2016 22:31 |
| Dit werk van jouw hand beroert en raakt me Peter. Op een goede manier. Het laat gedachten dwalen over licht en zon de vaart van het leven pijn en wat het leven zelf met een mens kan doen of laat zijn. Ronduit schitterend geschreven. Liefs | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, maart 30, 2016 10:41 |
| Bang voor het zonlicht Peter? Laat maar komen, toch, het is immers lente. Maar tussen de regels door lees ik iets van pijn. Ik wens je een mooie dag . Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Pbouwknegt | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 29 maart 2016 | ||
| Thema's: | ||