Ik heb al jaren niet meer gehuild om jou

Want je bent geen deel meer van mijn leven

Ergens onderweg heb ik dat geaccepteerd

En wil ik jou geen enkele aandacht meer geven

Ik ben toch gelukkig geworden

Heb mezelf zover kunnen laten komen

Heb mezelf overeind getrokken

En laat mijn tranen niet meer om jou stromen

Maar nu lees ik oude gedichten door

En ze zijn gevuld met intense pijn

Ik lees de woede, teleurstelling en wanhoop

Gewoon omdat jij niet meer bij me wilde zijn

Ik lees hoe ik je hebt gesmeekt

Om een teken van leven en antwoorden

Maar het bleef stil aan jou kant

Waarmee je mijn laatste hoop de grond in boorde

Ik lees het proces dat ik doormaakte

Dat ik zei dat ik je niet meer nodig had

Dat ik zei te accepteren dat je er niet meer was

Het wachten en hopen was ik zat

Maar in hetzelfde gedicht lees ik de hoop

Die stiekem nog zo lang bleef

Dat je toch ineens moeite voor me zou doen

Dat je me toch opeens een brief schreef

Maar de gedichten over jou werden minder

net zoals mijn verdriet om jou

Ik koos voor mezelf en mijn eigen leven

Durf zelfs te zeggen dat ik niet meer van je hou

Ik heb het eindelijk volledig geaccepteerd

Dat je nergens bij was was gewoon de zoveelste keer

Ik heb een leven opgebouwd zonder jou

En het doet me daadwerkelijk niets meer

Toch stromen nu opeens na al die jaren mijn tranen

Niet omdat ik je nog mis of weer naast je wil staan

Maar het besef dat je me dit hebt kunnen aandoen

Dat juist jij me door die intense hel hebt laten gaan

​*Beetje landradig, een samenvatting van de laatste 14 jaar over mijn vader*