Hoe kon ik zo stom źijn
Hoe kon ik zo stom zijn
Om te denken dat ik het beste deed
Om mijn mond open te trekken
Tegen het onhoudbare leed
Hoe kon ik zo stom zijn
Denken dat jij me zou geloven
Ik zou het wel uitgelokt hebben
Mijn mond houden, dat moet ik beloven
Hoe kon ik zo stom zijn
Om te denken dat jij om me zou geven
Ik doe niks goed in jouw ogen
Ben de rotte plek in jouw leven
Hoe kon ik zo stom zijn
Om te denken dat moederliefde onvoorwaardelijk is
Als ik naar jouw pijpen zou dansen ja
Voor jou ben ik niet eens een gemis
Hoe kon ik zo stom zijn
Om te hopen dat je hem de deur zou wijzen
Ik was jaloers op de aandacht van hem
Dat zou jij wel eens gaan bewijzen
Hoe kon ik zo stom zijn
Om van huis weg te lopen
Zie je wel, mijn schuldbekentenis
Op jouw spijt zat ik zogenaamd te hopen
Hoe kon ik zo stom zijn
Om te hopen dat het tij zou keren
Dat je sorry zou zeggen
En van je fout zou leren
Hoe kon ik zo stom zijn
Om nachtenlang om jou te liggen huilen
Me schuldig voelen omdat ik iets gezegd heb
Terwijl ik me voor die engerd had willen verschuilen
Hoe kon ik zo stom zijn
Om te denken dat je van niks wist
Dat je zei dat ik de verkeerde voor me had
En dat ik me vast had vergist
Hoe kon ik zo stom zijn
Om te denken dat je me een keer zou bellen
Zodat alles even 'normaal' zou zijn
En ik je alledaagse dingen kon vertellen
Hoe kon ik zo stom zijn
Te denken dat je me zou kunnen vergeven
Hoewel ik niks verkeerd heb gedaan
Hoopte ik op een plekje in je leven
Hoe kon ik zo stom zijn
Te denken dat ik van enige waarde ben
De enkele keer dat ik je tegenkom
Doe je alsof je me niet meer kent
Hoe kan ik nog steeds zo stom zijn
Om te denken dat het ooit misschien nog goed komt
Dat de leegte in me wordt vervuld
Mijn hart niet langer gromt
Reacties op dit gedicht
| september: | Woensdag, april 20, 2016 00:05 |
| Een gedicht vol gevoel en heel treurig kGm. Stil word ik ervan. Moederliefde is zo wezenlijk.. Ik hoop dat je kan voelen dat het onvermogen bij haar ligt. En wens je dat het je eigenwaarde niet aantast. Veel liefs | |
| Avr: | Dinsdag, april 19, 2016 23:10 |
| Wat een heftige en trieste levenservaring! De liefde voor je moeder, je vergevingsgezindheid ontroeren mij. Vertrouw op jezelf, want je verdiend beter! Sterkte! mvg Avr | |
| teun hoek: | Dinsdag, april 19, 2016 17:44 |
| als je je eigen waarde maar leert kennen. th | |
| kimmytje: | Dinsdag, april 19, 2016 17:36 |
| Dit komt aan, Je schrijven is rakend en vol emoties verwoord, Blijf geloven in jezelf, ook al doet een ander dat niet. Je bent dat waard Sterkte hoor Liefs Kimmy |
|
| Aquarel: | Dinsdag, april 19, 2016 17:34 |
| Wat verschrikkelijk dat dit jou is overkomen, en dat jouw moeder je niet gelooft en jou laat zitten. En wat knap van je, dat je dit gedicht plaatst. Lucht je hart hier, bij iemand die je vertrouwt, en misschien bij hulpverlening. Je bent niet stom, maar beschadigd, en ik wens je veel sterkte met jouw herstel. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: kGm | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 19 april 2016 | ||
| Thema's: | ||