Nostalgie
Onbegrepen gevoelens in een dorre woestijn
Pijn gejaagd als wind door de wildernis
Tekenen van een nieuw bestaan
Als de bloempjes die nog resten op de dorre tekken
Mijn lichaam trilt van emoties die ik niet ken
Alsof ik me bevind in een koude poolvlakte
Waarin de natuur gedood is door de sneeuw
Dat witte deken dat anders zo mooi kan zijn
Herinner je nog die keer toen het sneeuwde
En je als een klein kind tekeerging
Spelend in de sneeuw
Terwijl je verging van de koude
Mis je ook die zorgeloze tijd in de stad
Verwarmend aan elkaar door de straten kuierend
Waar het leven ging om ons
En niet om wat de wereld ons kon doen
Pijn gejaagd als wind door de wildernis
Tekenen van een nieuw bestaan
Als de bloempjes die nog resten op de dorre tekken
Mijn lichaam trilt van emoties die ik niet ken
Alsof ik me bevind in een koude poolvlakte
Waarin de natuur gedood is door de sneeuw
Dat witte deken dat anders zo mooi kan zijn
Herinner je nog die keer toen het sneeuwde
En je als een klein kind tekeerging
Spelend in de sneeuw
Terwijl je verging van de koude
Mis je ook die zorgeloze tijd in de stad
Verwarmend aan elkaar door de straten kuierend
Waar het leven ging om ons
En niet om wat de wereld ons kon doen
Over dit gedicht
| Auteur: Luc diamant | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 april 2016 | ||
| Thema's: | ||