Men zegt dat een eerste liefde
Altijd het hardste aankomt
Misschien is het daarom
Dat ik nog steeds aan je denk
En het idee dat jij ergens
Op dezelfde aarde rondloopt
Naar dezelfde sterren kijkt
Geeft me het idiote gevoel
Je niet geheel verloren te zijn
Met verder niets dat ons nog bindt
Misschien een gedeelde herinnering
Die ergens is blijven hangen
En ongetwijfeld ook zijn weg
Naar de vergetenheid zal vinden
Maar nooit zal ik vergeten
Het verlangen dat ik voelde
En de onmenselijke pijn
Terwijl jij nergens van wist
En ik het angstvallig verborg
Probeerde mee te spelen
Met het circus van de leugen
Omdat niemand weten wil
Hoe het werkelijk met je gaat
Als men vindt dat de liefde
Haar bestaansrecht heeft verloren
Hoewel alles zo vlug vergeten
Een onmogelijke taak is
Al is het bloeden gestopt
En zijn de wonden genezen
Ik ben de enige die afweet
van de littekens op mijn ziel