Mijn kind
Mijn leven is geboren op het moment dat het kleine kind stierf.
Ik hield haar in mijn armen en zag haar ogen verstarren.
Het kind zat zo diep geworteld.
Zij was mijn enige toeverlaat, zij zag mijn pijn.
Zij begreep de woede, de frustratie.
Deze had zij zelf beleefd.
En nu zit ik alleen in de ruimte waar zij stierf.
Dansend op weg naar de sterren,
kijkt zij niet meer achterom.
Geen mens kan begrijpen hoeveel kinderen er haar voor gingen,
alle kinderen in mij sterven langzaam,
en ik bloed dood.
En ik hoor nog even een kinderlach.
Ik hield haar in mijn armen en zag haar ogen verstarren.
Het kind zat zo diep geworteld.
Zij was mijn enige toeverlaat, zij zag mijn pijn.
Zij begreep de woede, de frustratie.
Deze had zij zelf beleefd.
En nu zit ik alleen in de ruimte waar zij stierf.
Dansend op weg naar de sterren,
kijkt zij niet meer achterom.
Geen mens kan begrijpen hoeveel kinderen er haar voor gingen,
alle kinderen in mij sterven langzaam,
en ik bloed dood.
En ik hoor nog even een kinderlach.
Reacties op dit gedicht
| Syl: | Maandag, mei 27, 2002 23:17 |
| laat waardigheid en liefde van herinnering de pijn verzachten in woord en in gedachten voor dierbaren kom het altijd onverwacht Aan je gedichten merk ik dat je een heel groot verlies geleden hebt Judith... Heel veel sterkte met het verwerken hiervan!! Groetjes Syl :-) |
|
| kochansky: | Maandag, mei 27, 2002 16:03 |
| daar krijg ik kippenvel van........ heel erg mooi geschreven. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Judith de Laat | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||