Track
Track
Ik sta in een lichtkring
voel mij als beschenen
doorboord met ogen
stekend als naalden
in en speldenkussen
stilaan word ik lek
laat mijn trots doorlekken
de gootsteen mag ze hebben
ik wil de lichtstraal grijpen
hem vervormen tot prop
om de aard mee aan te steken
het wordt hier snel te koud
ik doorbreek de stilte
speel mijn rol met “swoeng”
het applaus is overdonderend
de lichtkring dooft, ik ben weer mens
ela
Reacties op dit gedicht
| wervelende regenboog: | Vrijdag, april 29, 2016 14:02 |
| mensen zijn in feite toneelspelers ;-) graag gelezen |
|
| teun hoek: | Vrijdag, april 29, 2016 10:11 |
| toch dat wat wij willen zijn. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ela |  
|
|
| Gecontroleerd door: ela | ||
| Gepubliceerd op: 29 april 2016 | ||
| Thema's: | ||