Kabbelent...
Ik droomde vannacht
dat ik zwart als
de dood was, voor nacht.
Als een achtelijke klootzak,
betrapt door de noodzaak.
Een schreeuw lang verwacht.
Als verwachtenlijk geeuwen,
na nachten te lang...
Wakker gebleven.
In geen meter vooruit.
Het geeft niet,
maar geef me...
Mijn slaap en mijn dromen
terug over 't leven,
zo mooi en zo zacht...
Rustig gedreven,
kabbelent kusjes te krijgen
en terug te geven aan...
Ik droomde vannacht,
dat ik zwart
als de dood was...
Reacties op dit gedicht
| John Kroos: | Zondag, mei 01, 2016 14:08 |
| Herkenbaar gemis..., en herkenbare nachten. Mooi gevonden, zwart als de dood. Hou je spelling in de gaten, kabbelend is dus met een d aan het eind.. :-) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: onkruyd | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 30 april 2016 | ||
| Thema's: | ||