ik ben de vreemde, de gast
wolkeloos drijft hemel
het water van zeeën naar zich toe
tussen verloren veren van vogels
loop ik onnodige uren na
vleugels scheuren bloemblaadjes
die sneller vallen als verhalen
en ik heb mijn handen vol schaduwen
die naar mij grijpen wanneer hun zwijgen
tussen mijn woorden verstomt
ik ben de vreemde, de gast
geduld ben ik, toch altijd welkom
loop mijn schreden over wegen
die nooit weerkeren, zelfs niet
waar blikken hun rustpunt ankeren
meeuwen scheren over het nat
laten mij kijkend wachten
tot zij uiteindelijk opstijgen;
mij bemerken zij niet
sunset 11-05-2016
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, mei 11, 2016 23:26 |
metske, slaaf Jacob, Dank jullie wel voor jullie lezen en reageren en een heel vredige dinsdagavond. Warme genegen groet, |
|
| slaaf Jacob: | Woensdag, mei 11, 2016 23:22 |
| Laten nog wat veren achter. Groetjes en geluk. |
|
| metske: | Woensdag, mei 11, 2016 13:27 |
| zeer mooie woorden! | |
