Antifoon
ik zit veilig op de schouders
hoog boven aarde verheven
zo kan ik met mijn armen reiken
naar verleden en toekomende
tijd, samengebonden als
korenschoven in eeuwigheid
alle bomen zwijgen in koor
vergroeid met bekend terrein
ik had nog kruimels neergelegd
die allemaal verdwenen zijn
misschien ben ik verdwaald
of waren de vogels me voor
misschien beeld ik mij alles in
en is het mijn stilte die ik hoor
hoog boven aarde verheven
zo kan ik met mijn armen reiken
naar verleden en toekomende
tijd, samengebonden als
korenschoven in eeuwigheid
alle bomen zwijgen in koor
vergroeid met bekend terrein
ik had nog kruimels neergelegd
die allemaal verdwenen zijn
misschien ben ik verdwaald
of waren de vogels me voor
misschien beeld ik mij alles in
en is het mijn stilte die ik hoor
Reacties op dit gedicht
| september: | Zaterdag, maart 25, 2017 13:02 |
| Prachtig! | |
| slaaf Jacob: | Dinsdag, mei 17, 2016 00:36 |
| Aan het eind van het gezongen vers hoor je even die stilte. Groetjes en geluk |
|
| metske: | Maandag, mei 16, 2016 23:36 |
| mooi | |
Over dit gedicht
| Auteur: Iniduo |  
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 16 mei 2016 | ||
| Thema's: | ||