Dwaallicht
Ik weet niet waar het eindigt
alwaar de boom, vis, kiemend
zaad of woord begon
alles noemt haar grens
benader de vorm dichterbij
en ze schrikt op als naam
verhult in doeken van luchtledig
bewegen, buiten bereik opgelost
geef me een andere naam
even en zie het groene gras
als ik in je armen val en het past
de haan kraait naar niemand
in het bijzonder, dwaallichten zijn
vruchteloze vluchtende woorden
de amazone en loden last
een woord begon, onwetend
waar ze eindigt, waar jij opschrikt
ga ik naar believen ten onder
kom jij uit je naamsgezicht gekropen
een beetje slaapdronken nog
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, mei 19, 2016 22:59 |
| Dank jullie hartelijk voor de fijne reacties. Liefs | |
| Anneke Bakker: | Donderdag, mei 19, 2016 16:26 |
| Heel mooie mystiek spreid je hier ten toon September, het overdenken dik en dubbel waard. Zonnige groet met liefs. Anneke |
|
| slaaf Jacob: | Donderdag, mei 19, 2016 02:49 |
| Zo blijven wij grenzen verleggen mooi schrijven. Groetjes en geluk. |
|
| Pbouwknegt : | Donderdag, mei 19, 2016 00:03 |
| Pennevruchten weten ook niet, maar wachten. Ze schatten schatten Van woorden van leven Heb je weer zo graag gelezen |
|
| Markemans: | Woensdag, mei 18, 2016 22:43 |
| ongeloofelijk hoe jij met worden kan toveren. Mooi hoor deze. Liefs Mark | |
| metske: | Woensdag, mei 18, 2016 22:21 |
| wel mooi he!! | |
| Stroejaro: | Woensdag, mei 18, 2016 19:50 |
| Heel mooi geschreven. | |
| Hans Winter: | Woensdag, mei 18, 2016 19:28 |
| eens kreeg ik een naam om toe te roepen, dacht ik, te zijn gezien, had ik mij tussen zon en maan geweten verwacht, maar juist toen ja toen niemand mij bezag, stilte mij omringde, dat ongehoorde te verwoorden hevig wezen, wist ik die waar te moeten maken. zo ben je naar vermogen tot verbeelding bewogen, hans |
|
