wenen
In tranen Door wanhoop
Vanbinnen een verlaat
Kruipend een lach na buiten
Maar een voedende sloop
Wanneer sla ik af
Wanneer stopt het
Dit is verwarrend
En voor hun een straf
Is dat wat ik dan wil?
Straffend het leven Door
Zonder vergeving
Van angst een ril
Loslaten is de enige oplossing
maar ik twijfel
Ben Door het zelfde geweven
Zelfs voor ik weg ging.
Vanbinnen een verlaat
Kruipend een lach na buiten
Maar een voedende sloop
Wanneer sla ik af
Wanneer stopt het
Dit is verwarrend
En voor hun een straf
Is dat wat ik dan wil?
Straffend het leven Door
Zonder vergeving
Van angst een ril
Loslaten is de enige oplossing
maar ik twijfel
Ben Door het zelfde geweven
Zelfs voor ik weg ging.
Reacties op dit gedicht
| wervelende regenboog: | Donderdag, mei 19, 2016 09:03 |
| we zitten nu allemaal in hetzelfde schuitje: loslaten wat ons niet meer dient zodat we weer verder kunnen zonder die zwaarte |
|
| slaaf Jacob: | Donderdag, mei 19, 2016 03:06 |
| Goed bezig tulpje wij moeten elkaar en onszelf niet ook straffen. Groetjes en geluk. |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, mei 18, 2016 21:57 |
| tjonge tulpje!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: tulpje | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 18 mei 2016 | ||
| Thema's: | ||