Glazen harten in duizend stukken breken
Waarna ze tevreden naar de scherven staart
En nadat ze lang genoeg gekeken heeft
Lijmt ze met plezier weer alles aan mekaar
Broze zielen rond haar vinger winden
Tot ze duizelig zijn bedot
En hen daarna, nog wankel op hun benen
Hart'loos overlaten aan hun lot
En dagenlang negeren als een metronoom
Aflossen met een boodschap suikerzoet
Van hoop naar wanhoop drijven en terug
Dat is wat zij het liefste doet