Gek he, zoals ik altijd al geweten heb dat er iets heel erg mis was
en dat niemand me wilde horen
dat ik altijd maar werd gepusht om door te gaan
terwijl ik eigenlijk niet meer kon
snap je dan waarom ik zo hopeloos werd?

Het is ook raar dat het gevoel dat ik toen had
dat ik mezelf haatte en wilde doden
de vloekende gedachtes van het mezelf niet uit te kunnen staan
dat die nu verdwenen zijn naar de achtergrond
en dat ik eigenlijk niet weet of ik ze ergens nog wel heb?

Het liefst zou ik ontzettend naar jullie willen schreeuwen
nu weten jullie waar al mijn pijn en lijden vandaan kwam
ik had niet zo erg kunnen vrezen
dat de cyste terug volgelopen was
en toch heeft mijn lichaam me in de steek gelaten
niemand die luisterde naar mijn gesnik
maar ik heb het, hoe dan ook, weten te halen
en daardoor ben ik nu overtuigd van mijn eigen kracht

Ik weet niet hoe ik nu de toekomst in ga
en wat me allemaal nog staat te wachten
ik weet ook niet wanneer het herstel volbracht zal zijn,
maar gelukkig was het niet tè laat
al duurden de pauzes tussen mijn steeds langer
maar weet dat ik alle negativiteit nu achter me laat

Alleen hoop ik dat de mensen anders naar me zullen kijken
en me niet langer zullen bestempelen als aandachttrekker en aansteller
al ben ik bang dat zij hun medeleven niet zullen laten blijken
maar ik hoop dat ze in de toekomst meer begrip voor me zullen hebben

Het wit van ziekenhuisbedden heeft me getroost
het infuus in mijn arm, het verband om mijn hoofd
het geloof in een betere toekomst, nu is het voorbij
de wanhoop, angst, het verdriet en de pijn
ooit zal ik bloeien, dat is iets waarvan ik zeker ben
want ik ben gezegend met de tweede kans die ik gekregen heb.


*Brain cyste fenestration = the beginning of a new future*