Leegte.
Eeuwige leegte vult mij weer,
van top tot teen.
Wanneer die leegte er is,
lijkt het alsof ik versteen.
Eindeloze gedachten,
maar geen idee hoe ik mij voel.
Kan ik dat überhaupt nog wel?
Of blijf ik voor altijd zo koel?
Ik zou wensen dat het stopte,
even rust, even ademhalen.
Maar het één volgt het andere op,
en daardoor zal ik falen.
Geen stem die mij streng toespreekt,
geen verdriet en geen pijn.
Ik zou een moord plegen,
om op zo'n plek te kunnen zijn.
Reacties op dit gedicht
| Eleazara: | Dinsdag, mei 31, 2016 22:48 |
| Dankje voor je lieve woorden Jacob! | |
| slaaf Jacob: | Dinsdag, mei 31, 2016 22:24 |
| Ach Eleazara dat voelt koud. Deze stem spreek niet streng en wenst sterkte en warmte toe. |
|
