Broeiend
Het ruist.
Licht..
De dag rust onder een deken van zinderende warmte.
Vaag klinkt het geluid van opgewonden kinderstemmen,
spelend met het leven kent de oorsprong geen gezicht.
Het broeit,
elke keer..
In de dicht getrokken hemel schiet de spanning heen en weer.
Luid klinken alle slagen,
voor de zielen die zich in de lading wagen,
is de rede er geen optie meer.
Het ruist,
broeit..
Door alle eigen waarden,
is er niets meer te verstaan.
Laat het gaan,
vraag niet wat ons bind.
Laat ons terug,
weer even spelen,
even kijken,
met de ogen van dat kind..
Reacties op dit gedicht
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, juni 05, 2016 18:17 |
| goed schrijven | |
| Anneke Bakker: | Zondag, juni 05, 2016 18:15 |
| We waren als kind bang van bliksem en donder, maar dat ging weer over, het andere broeien van oorlog en geweld grijpt te diep in een kinderleven John, dat blijft als een rode draad door heel het leven lopen, ik spreek uit ervaring van de oorlog. Goed beschreven in dit gedicht. Mooie avond wens ik je. Anneke |
|
| slaaf Jacob: | Zondag, juni 05, 2016 17:40 |
| Oorlog en kinderogen rakend mooi groetjes en geluk. | |
| Dasje (lucky): | Zondag, juni 05, 2016 17:23 |
| Rakend...stilmakend...en bloedmooi! | |
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: John Kroos | ||
| Gepubliceerd op: 05 juni 2016 | ||
| Thema's: | ||