Daarnet te horen gekregen dat 1 van mijn hartsvriendinnen zelfmoord heeft gepleegd, door liefde.
Dit zal opgenomen worden als SlamPoëtry.

Aïcha.
____________
Dood,
morsdood.
Verloren ben jij gegaan aan kinds speelgedrag.
Vergaan in een ruimte van 4 muren met een gesloten deur en een geheim verdrag.
Je raakte er niet uit want de sleutel lag elders.
In de handen van een held op sokken die je genoeg pijn heeft berokken.
Opgesloten ben jij nu op mijn zolderkamer maar tis niet waar ik je zomaar wil laten.
dus praciserend probeer ik mezelf raad nu te slaan.
Maar mijn pad ligt op de verkeerde baan wel te verstaan.
Want te doen weet ik niet wat,
als je me snapt als je me snapt als je me snapt.

Cliche klinkende poëzie zijn mijn ding niet zoals jij wel wist.
Dus ik ga niet lopen zeiken met woorden gedrenkt in vernis
Zoals hoe graag ik je nog een keer wil zien en hoezeer ik jou mis.
Want ik besef de betekenis van nooit meer.
Nooit meer jou. Meer jou. jou.
Ondenkbaar, niet te vatten, kan het niet snappen dat ze uit mijn circel moest stappen.
k'dacht, dit bericht, tis toch om te zeveren of om te lachen?

Liefste Aïcha je had het zwaar, al toen ik je leerde kennen.
De pijn was reeds diep gewortelt tot in je hersencellen.
De kanker heeft je nu het leven genomen ook al was je niet werkelijk ziek.
ze verkoos de pijn boven het geluk voor zichzelf, is dat niet ziek?
Het is zo ziek dat iemand zo goed kon zijn op deze wereld.
Want bij haar brande de kaars nog in haar hoofd.
Jammer genoeg lekte de kraan in haar hart en zo goot er onnodig bloed in de sloot.
Maar de sloot loopt door, net als wij.
Strompel verder tot we terug staan om te wandelen.
Kijk niet meer achter me maar vergeet niet, je bent er altijd nog voor mij.
Altijd, voor mij.
Zoals altijd.


Anthony Willems.