Het duisterde traag
het duisterde traag
het duisterde traag
subtiel penseelde tijd
meer donkerte in het decor
zette contrasten aan
die normaal de structuur van
bestaan wrijvingsloos aanpasten
de samenpakkende
schaduwen gaven een
koud en onbestendig gevoel
waar vroeger minuscule
stofjes dansten in tevreden
namiddaglicht tochtte het kil
in verlopend samenzijn
sloot ieder steeds meer de grenzen
doodde stilte het al woordloos gesprek
met blikken naar binnen gekeerd
vervaagde het licht in hun zijn
restte leven als donkere schijn
wil melker
23/06/2016
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Donderdag, juni 23, 2016 12:27 |
| een schaduw rijk schrijven niet als verkoeling in de warmte, meer als aanzet tot duisternis. th |
|
| Anneke Bakker: | Donderdag, juni 23, 2016 09:20 |
| Een gedicht vol schaduwbeelden die langer worden naarmate de tijd, het licht vager wordt, misschien ook herkenbaar in jouw beeldschone werken...Maar er bestaat geen schaduw zonder zon. Met respect gelezen Wil, ik wens je een mooie zonnige dag. Anneke |
|
| Avr: | Donderdag, juni 23, 2016 08:44 |
| Zeer mooi,en herkenbaar, de sfeer verwoord! Spanningsveld, is het eerste wat bij me op kwam!mvg Avr | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 23 juni 2016 | ||
| Thema's: | ||