De achterblijvers
Ik vrees de dood,
niet bij mezelf,
wel bij een ander.
Dan vrees ik de leegte,
de ruimte die ik achterlaat
in mijn favoriete stoel, of
de kilte in bed.
Hoe mijn stem
in herinnering verder
vervaagt tot zelfs mijn lach
wordt gewist.
Ik vrees de pijn van het gat
in een ander hart,
hoe dat verlangen mij
niet meer bereikt en
zout water op mijn foto spat.
Nee, de dood
doet me niets,
het zijn de
achterblijvers
wiens lijden ik vrees.
niet bij mezelf,
wel bij een ander.
Dan vrees ik de leegte,
de ruimte die ik achterlaat
in mijn favoriete stoel, of
de kilte in bed.
Hoe mijn stem
in herinnering verder
vervaagt tot zelfs mijn lach
wordt gewist.
Ik vrees de pijn van het gat
in een ander hart,
hoe dat verlangen mij
niet meer bereikt en
zout water op mijn foto spat.
Nee, de dood
doet me niets,
het zijn de
achterblijvers
wiens lijden ik vrees.
Reacties op dit gedicht
| H.J.: | Maandag, juli 04, 2016 22:20 |
| mooi... | |
| Avr: | Maandag, juli 04, 2016 14:03 |
| Zeer mooi, de kant van de achterblijvers verwoord! mvg Avr | |
| ela: | Maandag, juli 04, 2016 07:59 |
| innig en doordacht gedicht en ja zelf doodgaan is ook vooranderen het verlies dus ook voor onszelf. ela |
|
| wijnand.: | Maandag, juli 04, 2016 06:31 |
| knap geschreven | |
Over dit gedicht
| Auteur: Miss_AngelOfFire | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 04 juli 2016 | ||
| Thema's: | ||