Het grote bos van al mijn zomerdromen
Ik zie de bomen niet meer
en waar het licht was,
vallen hun schaduwen om mij
heen in het gras.
Alleen in het gras kan ik
slechts blindstaren. Ik zie
haar niet, haar beeltenis is
mijn geestelijk ervaren.
Mijn hart voelt zich verloren
in dit seizoen zo vol van licht.
Een bos van hoge stammen omsluit
mijn wezen; brengt mij tijdelijk
uit mijn evenwicht.
Ik voel mij een ontwortelde tussen
al deze hoge bomen. Haar beeltenis is
mijn droefenis in dit grote bos van al
mijn zomerdromen.
en waar het licht was,
vallen hun schaduwen om mij
heen in het gras.
Alleen in het gras kan ik
slechts blindstaren. Ik zie
haar niet, haar beeltenis is
mijn geestelijk ervaren.
Mijn hart voelt zich verloren
in dit seizoen zo vol van licht.
Een bos van hoge stammen omsluit
mijn wezen; brengt mij tijdelijk
uit mijn evenwicht.
Ik voel mij een ontwortelde tussen
al deze hoge bomen. Haar beeltenis is
mijn droefenis in dit grote bos van al
mijn zomerdromen.
Reacties op dit gedicht
| claire vanfleteren: | Woensdag, juli 06, 2016 19:09 |
| ontroerend mooi, maar een evenwicht zal er altijd zijn, want na het bladerdekbed, komt de val naar moeder aarde. Mooi Clair |
|
| teun hoek: | Woensdag, juli 06, 2016 11:28 |
| ontworteld staan in teleurstelling. th | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, juli 06, 2016 10:31 |
| schitterend ontroerend etc. | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, juli 06, 2016 10:01 |
| Ontroerend mooi gedicht Willem,ontwortelt in het grote bos, als een lieflijke zomerdroom. Zonnige groet stuur ik je. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Willem B. Tijssen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 juli 2016 | ||
| Thema's: | ||