Uw spiegelbeeld vloeit in mijn reflectie
die ik meedraag met een vlek in mijn schaduw
de koude rilling als van de zonsverduistering.
Die eclips geeft mij het besef wie u eigenlijk was
zonder dat wij ooit de handen hebben geschud
geeft deze kille bries het gevoel van zuivering.
Een blik van onzekerheid overheersen secondes
door het besef van uw spiegelbeeld dat leeft
in een andere generatie waar wij elkaar nu zien.
Geketend door emoties vertrekt u in een waas
en omarm ik behaaglijk uw karakteristiek
om de verloren tijd die is verstreken te ontzien.