Stilte

Ik zit alleen te luisteren, er ruist hier een  rivier.
En alle vogels om mij heen, die zingen van plezier.
Het leven bruist en danst zijn dans, in alles om mij heen,
maar in die dans mis ik mijn kans en voel me heel alleen.
 
In honderd meter om me heen, daar zijn beslist geen mensen.
Precies daarom ging ik hierheen, ik kan niets beters wensen.
Ik wil iets voelen diep in mij, dat men nog steeds kan raken.
Wat of het is, dat mij heel blij, of vol van angst kan maken.
 
Ver weg van onze maatschappij en vastgelegde waarden,
 ontdekte ik wie of ik was en leerde weer te aarden.
Het voelen van de eenzaamheid, dat gaf me nieuwe doelen.
Maar wat me nog het meest verblijd; dat ik het ook kan voelen.
 
Aan iedereen die dit ooit leest, daar wil ik aan bekennen:
Ik ben heel lang een man geweest, zonder mezelf te kennen.
Dat ‘stille’ ruisen van die beek, was niet iets op zichzelf,
 want toen ik stil naar binnen keek, toen hoorde ik mezelf.
 
Mijn leven was een grote farce, een spel dat ik ooit leerde,
dat maakte dat ik wat er was, altijd onderwaardeerde.
Mijn leven was totaal gericht op wat ik kon verwerven.
Nooit scheen er ook maar enig licht, op dat ik ook zou sterven.
 
Ontkennen van mijn angsten, werd mijn manier van leven.
dat zorgde dat wanneer ik kreeg, vergat om terug te geven.
En wat ik kreeg dat hield ik vast, uit angst om te verliezen.
En dat bezit werd dan een last, ik kon niet anders kiezen.
 
Toen ik mezelf tegenkwam, toen kreeg ik in de gaten
waarom jij steeds zei:” lieveling; je moet me echt maar laten.”
Dat liefde ruimte nodig heeft, het is geen ‘vaste’ binding.
Dat liefde slechts in vrijheid leeft, dat is nu mijn bevinding.
 
Nu ik mezelf hervonden heb, wil ik je graag iets zeggen:
dat wat ik nu gevonden heb, is niet zo uit te leggen.
Ik weet dat ik iets in mij vond, dat heel lang was verborgen.
Dat opende voor mij terstond een nieuwe deur naar morgen.
 
Empty-hands