Een nieuwe morgen
 
Ze bleven zestig jaar getrouwd, maar waren geen geliefden.
Dat heeft ze zestig jaar berouwd, er was totaal geen liefde.
Maar toch kwamen er kinderen, omdat ‘men’ dat verwachtte.
Ze lieten zich niet hinderen, door andere gedachten.
 
Er werd thuis nooit wat uitgelegd en er werd veel geslagen.
En als ik huilde werd gezegd: “Je zat erom te vragen!”
Problemen vanaf het begin, het werd steeds stil verzwegen.
Er was toen nog geen Ritalin, dat had ik vast gekregen.
 
Toen ik mijn moeder ernstig vroeg: “Hou jij wel van mijn vader?”
Zag zij me niet meer als een kind en toen werd ik de dader.
Ik prikte waar de pijn echt zat, ik hield dat niet verborgen.
Nog voor mijn derde levensjaar, ben ik toen opgeborgen.
 
Ik kwam in een ‘kabouterhuis’, voor geesteszieke kinderen,
vol met dokters en met luis, waar ik ze niet kon hinderen.
Daar deug je nooit, wat of je doet, je moet ook steeds veranderen.
Je wordt geplooid, jij bent niet goed. Je wordt geleefd door anderen.
 
De man in mij weet dat het klopt, weet hoe het kind alleen stond.
Wat er gebeurt als liefde stopt. Dan sta je voor een afgrond.
Dementie, dat was best wel raar, toen stopte het gedonder.
En op ’t eind zelfs naar elkaar. Dat was pas echt een wonder!
 
Nu dat ze dood zijn, krijg ik lucht en lijk opnieuw geboren.
Ik ben nu ‘groot’ en slaak een zucht, maar heb mijn jeugd verloren.
Ik voel me best wat wereldvreemd, ze kwamen en ze gingen.
Het kind in mij voelt zich ontheemd, maar laat zich nooit meer dwingen.
 
Als in je jeugd geen liefde is, vervangen werd door zelfhaat,
dat geeft een kind groot gemis, waaraan zijn ziel kapot gaat.
Wat rest is stilte, ik ben vrij: niets meer om voor te zorgen.
Het kind in mij, wordt langzaam blij, want er gloort weer een morgen, . . . . .
 
Empty-hands