Je sculptuur verschraalt
je sculptuur verschraalt
ik heb de lijnen
van je leven
gebeeldhouwd door
transparant licht te
kleuren met emoties
uit jouw gezicht
een heerlijk
genenpaar als basis
in de warme bescherming
van gezin en kinderen
onbezorgd opgegroeid
en tot bloei gekomen
toch schaduwden
al snel stukjes vrijheid
die jij moest opgeven
om met eigen kinderen
in harmonie te leven
ten koste van jezelf
je sculptuur
verschraalt tot
essentie van bestaan
toch ben jij er niet
aan onderdoor gegaan
maar als een feniks herrezen
wil melker
15/07/2016
Reacties op dit gedicht
| Willem B. Tijssen: | Vrijdag, juli 15, 2016 14:20 |
| De beperkingen in een mensenleven die ook een verrijking kunnen zijn en/of worden. mooi gedicht. |
|
| Mamke: | Vrijdag, juli 15, 2016 10:15 |
| Inderdaad, zoals Anneke zegt; Heel sterk maar ook indrukwekkend gedicht! | |
| teun hoek: | Vrijdag, juli 15, 2016 10:12 |
| verwarmend teder en begripvol , vasthoudende liefde. th | |
| Anneke Bakker: | Vrijdag, juli 15, 2016 08:20 |
| Zo'n bestaan vraagt om innerlijke kracht Wil, dat versterkt haar sculptuur en juist dát heb je hier mooi ingekleurd. Heel sterk gedicht. Zonnige groet en fijne dag. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 15 juli 2016 | ||
| Thema's: | ||