Aanhoudende adagio
De herinneringen flitsen in gedachte
met een lach en een traan
het afscheid die ik laag voor laag verwerk
zoals het pellen van een ui.
Ik omarm de tranen over mijn wangen
terwijl ik je voor mij zie staan
en versnipper de verzamelde tranen
tot mijn frustratie in een huilbui.
Jouw verzet in de laatste levensfase
uitte jij vanuit mystieke lagen
toen je aan de buitenkant opleefde
gaf je je over aan het beeld.
Dit is nu mijn adagio van verlies
de trage opmaat tot realiteit
van onmiskenbare stilte die voortduurt
dat jouw aanwezigheid steelt.
met een lach en een traan
het afscheid die ik laag voor laag verwerk
zoals het pellen van een ui.
Ik omarm de tranen over mijn wangen
terwijl ik je voor mij zie staan
en versnipper de verzamelde tranen
tot mijn frustratie in een huilbui.
Jouw verzet in de laatste levensfase
uitte jij vanuit mystieke lagen
toen je aan de buitenkant opleefde
gaf je je over aan het beeld.
Dit is nu mijn adagio van verlies
de trage opmaat tot realiteit
van onmiskenbare stilte die voortduurt
dat jouw aanwezigheid steelt.
Over dit gedicht
| Auteur: Alexander41 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 juli 2016 | ||
| Thema's: | ||