Als zeden jou zijn aangeleerd; gewoon als discipline,
dan maakt het ons gegarandeerd, van mens tot een machine.
Gevoelens die meanderen, maar feiten moet je leren.
Die kan je niet veranderen. Die moet je accepteren.
 
Elk denkbeeld over goed en slecht, dat laat ons snel verdwalen.
Moreel komt er niets van terecht, als jij niets kan bepalen.
Als men jou leert: Dat is verkeerd! Dan wordt dat een projectie.
Het is geleerd, geïsoleerd, ontdaan van zelfreflectie.
 
Een goed mens is geen puritein en ook geen zedenpreker.
En goed fatsoen in dik satijn, maakt ons als mens niet beter.
Iets in ons, nog steeds onbewust, iets met een eigen leven,
ontneemt zo onze levenslust, dat is niet overdreven.
 
Ons leven wordt een egotrip, als jij niet kan begrijpen,
dat macht floreert op onbegrip, maar er kan wel iets rijpen:
Als deugdzaamheid en empathie, ontstaan vanuit diep weten,
dan ontstaat er alchemie, maar dat zijn we vergeten.
 
Empathie is een gevoel, iets dat ons samen één maakt.
Abstracte kennis is een doel, waardoor je dat snel kwijtraakt.
Emoties worden al heel lang, door wetenschap ontkend.
Daar zijn we door de jaren heen, gewoonweg aan gewend.
 
Als wetenschap, met wat kritiek, zichzelf gaat onderzoeken,
dan vindt ze niets over ethiek, in al hun dikke boeken.
Ze hebben ons gehersenspoeld, dat moet je nu wel weten.
Het was misschien niet zo bedoeld, maar het heeft ons gespleten.
 
Het is wat ons nog altijd scheidt, van waarom wij hier leven.
Wat aan ons als geboorterecht, op aarde is gegeven.
Dat eis ik terug, die alchemie. Voor wie dit heeft gelezen:
Om met gevoel en empathie, elkaar te gaan genezen.