Het schijnt te horen bij ons leven; ik heb die twijfel ook gevoeld.
Onzekerheid die vast blijft kleven. Wie weet wat hier wordt bedoeld?
Ik volgde steeds weer die routine, van opstaan, werken, enzovoort.
Ik deed het als een discipline, ik had geleerd dat dat zo hoort.
Het hangt me ellenlang de keel uit. Waartoe leidt al dit getob?
Het wordt tijd dat ik dit afsluit en ik denk dat ik maar stop.
Ik heb geen zin meer om te strijden, k’weet al vanaf het begin;
ik kan alleen mezelf bevrijden, de massa heeft gewoon geen zin.
Het beeld van al mijn idealen, meegenomen uit een droom.
Hoe kan ik dat beeld vertalen, voor de massa in de stroom?
In de stroom van geld verdienen, macht en heel veel zekerheid,
wil geen mens de ander dienen, maar verliest zich in een strijd.
In die strijd van overleven; liefst tot in de eeuwigheid,
is iets edels opgegeven en dat noem ik menselijkheid.
Het leven wordt in tijd gemeten en je moet de beste zijn.
Wat we echt zijn wordt vergeten en dat doet de meeste pijn.
Het leven gaat niet over hebben en het gaat niet over geld.
Dat veroorzaakt spinnenwebben en creëert alleen geweld.
Al die strijd doet ons vergeten, wat is de prioriteit?
Iets dat iedereen kan weten; te leven in saamhorigheid.
Empty-Hands