Weerbarstigheid
weerbarstigheid
ik weet dat
water me zal dragen
als ik mee ga
met golvende slagen
geen gespartel
van ik worstel en kom
boven maar je overgeven
aan de stroom van leven
dat wind mij niet
gaat snijden op de hoek
als ik rustig laveer kust
hij mij met koude snoet
zacht koestert zomerzon
de nog winters witte huid
die zonder smeren en keren
al snel de noodklok luidt
weerbarstigheid zit
in de genen van de mens
het nooit toe willen staan
dat natuur zijn eigen gangetje gaat
wil melker
11/08/2016
Reacties op dit gedicht
| Elfjes Ster : | Vrijdag, augustus 12, 2016 01:37 |
| Moet de heer Hoek, ook gelijk geven.. heb uw gedicht nog eens gelezen.. en merk hier ook tegenstrijdig gevoel. Van het wel willen toe laten, maar dan komt de overlevingsdrang die je niet wint.. Mooi hoor! Groetjes, Elfjes Ster |
|
| Anneke Bakker: | Donderdag, augustus 11, 2016 10:11 |
| Blijf minstens drijven op de golven Wil, koppig volhouden, de natuur gaat zijn eigen gang. Ik wens je een mooie dag. Anneke |
|
| teun hoek: | Donderdag, augustus 11, 2016 09:57 |
| ik proef een tegenstrijdigheid in jouw gedicht , is dat de weerbarstigheid die onderhuids anders doet dan je schrijft ? h gr. teun |
|
| ela: | Donderdag, augustus 11, 2016 08:54 |
| Juist, ja, het is mijn motto, laat maar gebeuren wat komt,de natuur kan je to ch niet tegenhouden. | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 11 augustus 2016 | ||
| Thema's: | ||