Het ene moment, lig ik in jouw armen..
ogen genietend gesloten en mijn hart die een sprongetje maakt.
Realiserend dat ik de betekenis van; Gelukkig zijn gevonden heb.

Het andere moment breek ik in duizend stukjes,
te grote rommel van scherven en bloed.
Een poel zo groot, neigingen groot erin te verzuipen.

Mijn hoofd blijft malen en piekeren,
niet kunnen bevatten hoe mijn bubbel kon spatten.

Vluchten is het enige wat ik nog kon doen..
vluchten voor de overheersende eenzaamheid,
vluchten voor mijn diepgewortelde angst.

Nu, totaal ingestort, lichamelijk zo vreselijk moe..
Geestelijk een compleet wrak dompelend in de somberheid.

Verdoofd als een zombie, levend op pilletjes..
mezelf in de dag vooruit slepen,
proberen weer structuur te krijgen in mijn leven.

Tijd om op eigen benen te staan..
maar god wat maak je me gelukkig.
Door er gewoon te zijn, door een appje of een belletje..
kan je mijn dag goed maken.

Realiserend in wat voor verstoorde vastklampende wereld ik leef.
Geluk laten afhangen, niet in staat zijn het zelf te vinden.
Waar ben ik, waar ga ik heen?

Wie ben ik nog? Wie ben ik geweest en wie ga ik zijn?
Gezinnetjes, stelletjes, het doet zo vreselijk pijn.
Iedereen gaat verder en ik sta stil.
Mijn klok blijft hangen op het punt dat je mijn hart brak.